Σήμερα το ποσοστό ορομετατροπής (προσβολής) στην μη προφυλαγμένη (χωρίς ανοσία) έγκυο ανέρχεται σε 1% έως 2 %.
Η ορομετατροπή πρέπει να χρονολογείται. Πράγματι, λαμβάνοντας υπόψη τους ιατρογενείς κινδύνους που συνδέονται με την αμνιοπαρακέντηση, αυτό αφορά τις εγκύους για τις οποίες είμαστε βέβαιοι ότι μολύνθηκαν κατά τη διάρκεια της κύησης. Για τον σκοπό αυτό, έχουν οριστεί κανόνες ερμηνείας οι οποίοι βασίζονται στον τίτλο των αντισωμάτων IgG και την ανίχνευση των ειδικών lgM.
Τίτλος των IgG
Μια ορομετατροπή είναι βεβαία όταν παρατηρείται ορολογική στροφή στην ανίχνευση των IgG δηλαδή πέρασμα από το αρνητικό σε θετικό. Η χρονολόγηση της μόλυνσης είναι δυσκολότερη όταν η πρώτη ορολογική εξέταση εμφανίζει θετικά IgG και IgM. Αυτή εκτιμάται βάσει των τίτλων των IgG και της κινητικής τους. Στην πράξη, ο τίτλος των ειδικών IgG με μεδόδους που εφαρμόζουν διαφορετικά αντιγόνα, μεμβρανικά και κυτταροπλασματικά παρέχει συμπληρωματικές πληροφορίες. Για να καταλήξουμε στην ύπαρξη πρόσφατης μόλυνσης η οποία εκτιμάται ότι επήλθε σε χρονικό σημείο εγγύτερο των δύο μηνών, πρέπει να παρατηρήσουμε αύξηση του τίτλου των αντιμεμβρανικών αντισωμάτων lgG μεταξύ δύο λήψεων που έγιναν με χρονικό διάστημα τριών εβδομάδων. Αυξημένοι αλλά σταθεροί αντιμεμβρανικοί τίτλοι αντισωμάτων IgG, σε συνδυασμό με αύξηση του τίτλου των IgG με τις εξετάσεις που χρησιμοποιούν κυτταροπλασματικά αντιγόνα ενισχύουν την υπόθεση πρόσφατης μόλυνσης, η οποία όμως χρονολογείται από δύο ή περισσότερους μήνες.
Ανίχνευση των ειδικών IgM
Η απόδειξη ύπαρξης αντισώματος lgM, αν αυτή παραπέμπει σε πρόσφατη μόλυνση, δεν αρκεί για την επιβεβαίωσή της. Μη ειδικά IgM μπορούν να παρέμβουν στις ορολογικές αντιδράσεις (ρευματοειδής παράγοντας). Η παρουσία lgM δεν έχει σημασία παρά μόνο αν οι τιμές τους είναι υψηλές και πρέπει να ερμηνευθούν ανάλογα με τα IgG. Πράγματι, δεν μπορούμε, να καταλήξουμε στην ύπαρξη τοξοπλασμικής ορομετατροπής παρά όταν ανιχνεύονται αντισώματα IgG που συνδυάζονται με τα IgM και όχι με μόνη την παρουσία των lgM.
Επιπλέον, παραμένοντα αντισώματα IgM ανιχνεύονται συχνά ένα έτος μετά τη μόλυνση με πολύ ευαίσθητες τεχνικές. Είναι τότε χρήσιμο να συγκρίνονται τα αποτελέσματα των lgM που λαμβάνονται με αυτές τις τεχνικές, με τα αποτελέσματα που λαμβάνονται με ανοσοφθορισμό, τα οποία σπάνια είναι ανιχνεύσιμα μετά παρέλευση τριών μηνών από την εμφάνισή τους. Η κινητική των IgG και IgM με διαφορετικές μεθόδους. επιτρέπει υπό ορισμένες συνθήκες, τη διάγνωση. Ο εντοπισμός άλλων ισότυπων (IgA και IgE) μπορεί να συμπληρώσει την ορολογική διάγνωση.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, εξακολουθούν να υπάρχουν δυσκολίες για την ερμηνεία της οροδιάγνωσης της τοξοπλάσμωσης. Σε αυτές τις δύσκολες διαγνωστικές καταστάσεις, μόνο η ανίχνευση των διαφόρων ισότυπων με τη χρησιμοποίηση αντιγόνων αναφοράς θα επιτρέψει να εκτιμηθεί η ανοσιακή απόκκριση. Σε αυτές τις συνθήκες, ο βιολόγος μπορεί να προσδιορίσει την πιθανή ημερομηνία μόλυνσης με αρκετή ακρίβεια (15 ημέρες).
Αναμένοντας την τελική προγεννητική διάγνωση, σε περίπτωση ορομετατροπής, πρέπει χωρίς καθυστέρηση να χορηγείται θεραπεία με σπιραμυκίνη αναμένοντας τα τελικά αποτελέσματα. Η ημερομηνίες προγεννητικής διάγνωσης θα συναρτώνται με την πιθανή ημερομηνία μόλυνσης της μητέρας και η αμνιοπαρακέντηση δεν μπορεί να γίνει πριν από την εικοστή εβδομάδα κύησης.
Τι κάνουμε μπροστά σε μια θετική ορολογική αντίδραση χωρίς προηγούμενες αναλύσεις ;
Η κύρια δυσκολία έγκειται στην ερμηνεία μιας θετικής εξέτασης για τα αντισώματα IgG και IgM, χωρίς προηγούμενες αναλύσεις για σύγκριση. Αυτή η κατάσταση δεν θα συνέβαινε αν είχε δοθεί ο ορολογικός έλεγχος για τοξόπλασμα στην αρχή της κύησης. Με την απουσία κλινικών ενδείξεων που παραπέμπουν σε προσβολή (η αδενοπάθεια δεν είναι παρούσα παρά μόνο στο 25% των περιπτώσεων), μια δεύτερη λήψη αίματος για ανάλυση 3 εβδομάδες μετά την πρώτη, είναι απαραίτητη για μια αξιόπιστη ερμηνεία. Η πρόωρη χορήγηση σπιραμυκίνης δεν είναι πάντα επιθυμητή πριν από τη δεύτερη αιμοληψία γιατί μειώνει την αντιγονική διέγερση και καθυστερεί ή μπλοκάρει την εμφάνιση των αντισωμάτων IgG. Ο κίνδυνος μετάθεσης της θεραπείας κατά 3 εβδομάδες είναι ελάχιστος λαμβάνοντας υπόψη τη διάρκεια της πλακουντιακής φάσης. Η σημαντική αύξηση του τίτλου των IgG επικυρώνει τον εξελικτικό χαρακτήρα της τοξοπλάσμωσης. Μια σταθερή τιμή των lgG βεβαιώνει ότι η μόλυνση είχε λάβει χώρα τουλάχιστον 2 μήνες πριν από την πρώτη λήψη. Όταν ο προγεννητικός έλεγχος γίνεται μετά τους 2 πρώτους μήνες της κύησης, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε μια ορομετατροπή στην αρχή της κύησης. Για να ξεπεραστεί αυτός ο σκόπελος, προτάθηκαν νέες τεχνικές. Η αρχή τους βασίζεται στη διαπίστωση ότι τα αντισώματα IgG που έχουν συντεθεί στην οξεία φάση της μόλυνσης και στη χρόνια φάση, αναγνωρίζονται από τους ίδιους αντιγονικούς επιτόπους. Τεχνικές συγκόλλησης με τη βοήθεια αντιγόνων παρασκευασθέντων σε ακετόνη για τα πρώιμα IgG και παρασκευασθέντων σε φορμόλη (συγκόλληση υψηλής ευαισθησίας) για τα όψιμα IgG είναι εξετάσεις των οποίων το όφελος είναι μεγάλο.
